In een paar woorden, wie bent u?
Ik ben Jenny Verplanke, geboren in Nederland maar reeds vele jaren wonende in België.
Wanneer en hoe ben u in uw kunst terecht gekomen?
Als tiener was ik al aan het schilderen en tekenen, nam deel aan kunstmarkten. Maar ik mocht niet naar een kunstacademie van mijn ouders. Daar valt geen brood mee te verdienen. Toen ik getrouwd was en enkele opgroeiende kinderen had stimuleerde mijn man me om toch naar de academie te gaan zij het in avond onderwijs. Ik volgen zes jaar schilderen en zes jaar keramiek. In 1989 had ik mijn eerste solotentoonstelling en ik werd bij wedstrijden geselecteerd en won ook enkele prijzen. Vanaf dat is het stelselmatig verder gegroeid en nu meer dan twintig jaar leven we van wat de kunst opbrengt.
Wat maakt uw kunst uniek?
Ik maakt zowel beelden als schilderijen, beide worden nog steeds beïnvloed door ons verblijf van vijf jaar in Togo West Afrika waar we als vrijwilligers hebben gewerkt. De schilderijen horen thuis in het materie schilderen en worden ook wel lyrisch abstract genoemd. De beelden worden geboetseerd uit een eigen ontwikkeld mengsel van papierpulp en houtvezels met verschillende soorten lijm tot een kneedbare pasta gekneed. Het resultaat is onbreekbaar maar niet geschikt voor buiten, daarom worden ze ook in brons gegoten.
Wat zijn volgens u de belangrijke eigenschappen van een kunstenaar?
De nooit stoppende ontwikkeling. Het kunnen vertellen in beeldtaal wat met woorden niet gezegd kan worden.
Wat zijn volgens u de kenmerken van een Belgische kunstenaar?
Veel Belgische kunstenaars zijn minder zelfvoldaan en blijven liever op de achtergrond bezig. Ik vind onze academie voor schone kunsten die open en toegankelijk zijn voor ieder die dat wil een fantastisch gegeven waar veel ,omliggende landen terecht jaloers op mogen zijn.
Als we uitgaan van de definitie van R. Magritte die zegt dat "surrealist zijn is het reeds geziene uit de geest bannen en het nog niet geziene zoeken", dan zit je midden in het surrealisme. Wat is surrealisme voor jou?
Om het met een Afrikaans spreekwoord te zeggen, een weg ontstaat door er op te lopen. Waar geen weg is komt die wel door er veel over heen en weer te wandelen. Het is niet omdat iets er nog niet is dat het geen realiteit kan worden.
