Binnen de Belgische kunstscene onderscheiden sommige kunstenaars zich door de originaliteit van hun universum en de oprechtheid van hun benadering. Dat geldt zeker voor Éric Schmickrath, een kunstenaar afkomstig uit Aarlen, die sinds 1995 in Brussel woont. Zijn collages en assemblages brengen dromerige, grappige of melancholische figuren tot leven, elk met een blik die intrigeert en aanspreekt. Tussen veren, papier en eierschalen bouwt hij een wereld die zowel surrealistisch als diep menselijk is.
Voordat hij zich via materie uitdrukte, verkende hij andere vormen van taal. Tien jaar lang presenteerde hij programma’s op de RTBF, onder andere rond wereldmuziek. Daarna verdiepte hij zich in de wereld van antiquariaten. Pas in 2016 werd de drang om te creëren onweerstaanbaar—tijdens wandelingen in het Zoniënwoud begon hij veren te verzamelen, hun vorm te observeren en er personages in te ontdekken. Tegelijk experimenteerde hij met de visuele mogelijkheden van eierschalen en vond hij in collage een vanzelfsprekende uitdrukkingsvorm.
Zijn kunst wordt gevoed door het dagelijkse leven. Een lichtval, een houding, een gevonden object kan het vertrekpunt zijn. Zijn atelier, dat hij zijn “grot” noemt, is een creatieve schuilplaats waar hij langzaam elementen samenbrengt die vaak mijlenver van elkaar verwijderd lijken, maar op wonderlijke wijze met elkaar in gesprek gaan. Een stoel wordt een hond, een veer een elegante dame, een groente een gezicht. Zijn figuren worden gedragen door een open en expressieve blik die vragen oproept en emoties tastbaar maakt. Voor hem is collage geen eenvoudige samenvoeging, maar het onthullen van een nieuwe, onverwachte samenhang—gevoelig en poëtisch.
Zijn invloeden gaan van James Marsh tot Folon, via Spilliaert en Jo Delahaut, maar ook hedendaagse kunstenaars met wie hij graag samenwerkt. Hij houdt van collectieve projecten, zoals de pop-up met Viviane Tâm Laroy en David Duré, die resulteerde in een boek dat hun gedeelde universum weerspiegelt. Dit groepswerk voedt ook zijn persoonlijke zoektocht, net als de verkenning van licht via de breekbare texturen van eierschalen of de onvoorspelbare plooi van papier.
Zijn werk "Résilience", opgedragen aan zijn moeder, ligt hem bijzonder na aan het hart. Het werd in enkele uren gecreëerd en belichaamt zijn intuïtieve, organische benadering. Vrijheid is altijd zijn drijfveer. Hij zegt het zonder omwegen: "Nooit toegevingen doen op vrijheid." Een woord dat zelfs in zijn materialen huist—de veer en de schaal, beide verbonden met het idee van vliegen.
Éric Schmickrath herkent zich graag in een surrealistische gevoeligheid: creëren wat nog niet gezien is, de vanzelfsprekendheid weigeren, het werk openlaten voor interpretatie. Hij wil geen boodschap overbrengen, maar een blik wakker maken. In een wereld vol beelden verdedigt hij een trage, bezielde kunst die de tijd neemt om te ontstaan. Sommige werken sluimeren maandenlang, andere ontstaan in één beweging. Wat telt, zegt hij, is dat ze hem raken. De rest komt later wel.
